હોસ્પીટલમાં એક શખ્સ તેનાં જીવનની અંતિમ સાસ લઈ રહ્યો હતો.પળ પળ તેનાં મગજમાં જીવનનાં જુદાં જુદાં વર્ષોનાં પુરેલા રંગો ભાગ લઈ રહ્યા હતાં. બધુ જ એક મુવીનાં શોર્ટ ટેલરની માફ્ક આગળ પાછળ જુમી રહ્યું હતું.જીવેલી જીંદગાની ની ખુબ જ ક્ષુલ્લક પળો યાદ આવી રહી હતી. ક્યારેક વીતાવેલી એકલતાં તો કયારેક બીજા સાથે માણેલી ખુબસુરત પળો નાચતી દેખાતી હતી.
બીજાને કરેલા સુખદ પ્રેમની ક્ષણો જોઈને તેના મોં પર હળવી એવી સ્માઈલ પણ આવતી અને કોઈક સાથે કરેલા વેરની યાદ તેનાં મોં પર નારાજગી પણ લઈને આવતી હતી.તો ક્યારેક જીવનમાં કરેલો સંઘર્ષ તેનાં જીવનને કયાં લઈ ગયો તે સ્પષ્ત જણાઈ આવતું હતું. સંઘર્ષનાં દિવસો કઈ રીતે પાર કરી પોતે આખી લાઈફ બનાવી તેનું મીઠું સંગીત વાગી રહીયું હતું.પણ પછી તેને સમજાઈ ગયું કે તે જીવનમાં કેટલું જરુરી હતું.
તેણે કરેલી ખ્વાઈશો,ફરમાનો અને તર્કો કઈ રીતે પાર કર્યા તો કેટલાક બાકી પણ રહી ગયા તેનું મીઠું હાલરડું ગુંજવી મુકે તેવું હતું. આંખોમાં આવતું પાણી આવી છોટી છોટી પળો જે તેણે સમગ્ર જીવન દરમિયાન માણી તેની સાક્ષી પુરે છે.આ સંગીત સાંભળી તેનુ હૈયુ ખુશીથી ફુલાઈ જતું હતું.મન માં ન્રુત્ય કરતું હૈયુ જીવનની આખરી સાંસોની સાક્ષી પુરતું હતુ.
અંતે તેનાં દિલમાંથી એક જ વાક્ય ગુંજે છે કે “હુ ક્ષણભંગુર યાદ છું જે તમે જીવી ગયાં!” આ શખ્સ બીજુ ઓર કોઇ નહીં પણ જેને તમે રોજ મળો છો,જોવો છો તે છું.
